నేను దాదాపు పది సంవత్సరాలు ప్రతి
గురువారం సాయంత్రం సాయిబాబా గుడికి వెళ్ళిన.ముందు బాబా హారతి పాట
నచ్చి,తరువాత ఆ హారతి పాట నేర్చుకునేటందుకు,నేర్చుకున్నాక పాడేటందుకు,ఆ
తరువాత బాబా మీద భక్తితో,నమ్మకంతో అట్లా వెళ్తూనే ఉన్నాను.మేము ఉండే కాలనీకి కొంచెం దూరంలో గుడి ఉండేది.నడవడానికి అరగంట పట్టేది.రెండస్థుల భవంతిలో చూడటానికి గమ్మత్తుగా ఉండేది.ఆ ఏరియాలో అదొక్కటే బాబా గుడి అవడంతో ఎంతో మంది వచ్చేటోళ్ళు,అన్ని సంవత్సరాలు వెళ్ళడం వలన నాతో పాటుగా క్రమం తప్పకుండా గుడికి వచ్చే వాళ్ళందరూ నన్ను గుర్తుపట్టేవారు,కొందరు పలకరించేవాళ్ళు.
ఒకరోజు ఎప్పటిలాగే గుడికి పోయి,హారతి ప్రారంభం కాంగనే నేను కూడా పాడటం ప్రారంభించిన,మధ్యలో కరెంటు పోవడం వల్ల టేప్ లో వచ్చే హారతి పాట ఆగిపోయింది.అది ఆగిపోయినా హారతి పాట వచ్చిన నాలాంటి వాళ్ళం ఆగకుండా పాడుతూనే వున్నాం.అందులో నేను కాస్త శ్రుతి పెంచి గట్టిగా పాడుతున్నాను.హారతి అయిపొయింది.కరెంటు కూడా వచ్చింది.ఎందుకో తల తిప్పి చూసిన నాకు,నన్ను చూసి అభినందిస్తున్నట్టుగా తను నవ్వినట్టు అనిపించింది.పాట కర్ణకఠోరంగా పాడినందుకేమో అని ఎవరో తెల్వకపోయినా తన నవ్వుకి నా నవ్వుతో నేను బదులిచ్చాను.
ఆనాటి నుండి ప్రతి గురువారం మేము ఒకరిని ఒకరం చూసుకుంటే నవ్వుతోనే పలకరించుకునేటోళ్ళం.తను ఒకోసారి వచ్చేది కాదు,ఒకోసారి తన స్నెహితురాలితో వచ్చేది.చాలసార్లు గుడికి వెళ్ళే దారిలో నా ముందే నడిచేది,లేక నా వెనకే వచ్చేది.రోడ్డుకి అటువైపు తను,ఇటువైపు నేను నడిచిన రోజులు కూడా చాలానే ఉన్నాయి.కాని ఎప్పుడూ నేనామెని మాట్లడించలేదు.తను కూడా నన్నెప్పుడూ మట్లాడించలేదు.అంత అవసరం మాకు రాలేదు కూడా.కనిపించిన ప్రతీసారి చిన్న చిరునవ్వులతోనే దాదాపు నాలుగేళ్ళు గడిచిపోయింది.
మౌనం కన్నా గొప్ప సంభాషన ఏముంటుంది?
మా పరిచయం ఒక్క నవ్వుతోనె మొదలయింది,మా కుశల ప్రశ్నలు,మా సంభాషణ,మా స్నేహం,మా బంధం అంతా ఆ ఒక్క నవ్వులోనే ఉండెవి.అక్కడితోనె ఆగిపొయేవి.
తనెప్పుడూ బాబాకి కోవా తెచ్చేది.హారతి తరవాత అందరికీ పంచి పెట్టేది.నేనెక్కడున్నా నా దగ్గరికి వచ్చి చిన్నగా నవ్వి నా చెతిలో కోవా పెట్టి వెళ్ళేది.
కొన్ని రోజులకి మేము అక్కడి నుండి ఇల్లు మారటం వల్ల ఆ గుడికి వెళ్ళటం పూర్తిగా ఆపేశాను .
ఒక ఆరు నెలల తరువాత గురువారం సాయంత్రం ఆ గుడికి వెళ్ళడం జరిగింది.
హారతి అంతా అయిపోయాక,నన్ను చూసి నిండుగా నవ్వె నవ్వు కోసం,తను ఇచ్చే కోవా కొసం వెతికాను.తను రాలెదు,కనిపించలేదు.
ఆ బాబా గుడి తలుచుకున్నప్పుడల్లా తను గుర్తొస్తూనే ఉండేది.
మరొక రెండు సంవత్సరాల తరువాత అనుకోకుండా గురువారం రోజు అదే గుడికి వెళ్ళాను నా స్నెహితులతో,....చిన్నప్పటి నుండి వచ్చిన స్థలం,నడచిన దారి...అన్నీ ఎంతో ఆహ్లాదం కలిగించాయి.గుడి లోపలికి వెళ్ళి హారతి ప్రారంభిస్తారనగా నిలబడి ఉన్న నాకు తన స్నెహితురాలు కనిపించింది.
ఎంతో ఆనందంతో ధైర్యం చేసి తన దగ్గరికి వెళ్ళి..."మీతో పాటు మీ ఫ్రెండ్ వచ్చేది కదా ఎప్పుడూ..తనెలా ఉంది?బాగుందా?" అని అడిగిన.
తను నన్ను గుర్తుపట్టిందో ఏమో తెల్వదు కానీ...తను చెప్పిన సమాధానంతో నేను ఎంతో బాధపడ్డాను.ఆ నిమిషంలో మనకి ఏమీ కాని వారి కోసం కూడా మనం ఇంత బాధపడతామా అనిపించింది.
ఇంతలో హారతి ప్రారంభించారు.
కానీ,నా మనసులో ఒక్కసారిగా తన గురించిన అలోచనలు నిండిపోయాయి.
నాకు తన పేరు తెలియదు.తను ఎక్కడుంటుందో తెలియదు,తన స్వభావం తెలియదు,తన వాళ్ళెవరో తెలియదు,తన స్వరం ఎలా ఉంటుందో కూడా తెలియదు,తన నవ్వు తప్ప ఆ నవ్వు వెనకాల తనకున్న బాధలూ తెలియవు,తన చదువు,తన ఇష్టాలు,తన అయిష్టాలు ఏవీ తెలియవు.
తన గురించి ఇవేమీ తెలియని నాకు....ఆమె శాశ్వతంగా నిద్రపోయింది అని తన గురించి తెలిసిన ఒకే ఒక్క నిజం మాత్రం నన్ను ఎంత గానో బాదపెట్టింది.
ఆ క్షణం నా మనసులో తను నన్ను చూసి మనస్పూర్తిగా నవ్వే నవ్వు గుర్తుకు వచ్చింది.
తనెవరో తెలియకపోయినా,ఈ లోకంలో తను లేకపోయినా..తన నవ్వు మాత్రం నా జ్ఞాపకాలలో ఇప్పటికీ సజీవంగానే ఉంది!!!
